Hechtingskoorden Deel 3

Het ontstaan van hechtingskoorden

Je bent hier niet geïncarneerd
om goede relaties met anderen te onderhouden.
- Amitakh tegen lichtwerkers

Hechtingskoorden ontstaan
op basis van corrupte, verwrongen gedachtevormen.

Je kunt geloven dat je een vrije wil hebt en verantwoordelijk bent
voor alle basisinstellingen en programmeringen van jouw fysieke en subtiele lichamen.
De gnostische visie is anders: biologische lichamen zijn door het duister ontworpen.
De programmereringen en manipuleerbaarheid ervan zijn geen toeval of ongeluk.
Materiële werelden manifesteren zich
op basis van corrupte onderliggende gedachtevormen;
je kunt die corrupte gedachtevormen in zekere zin zelfs gelijk stellen aan materie.

Voor een lichtwezen houdt spirituele vervuiling in,
dat hij zeer corrupte gedachtevormen als normaal of natuurlijk
gaat aanvaarden in deze Virtuele Werkelijkheid.
Voorbeelden van zulke gedachtevormen zijn consumptie en verspilling,
evenals het overleven ten koste van andere levensvormen.
Deze zaken zijn hier zo gewoon dat velen zelfs hebben geleerd
de natuur met zijn voedselketens en medogenloze wreedheid te vereren.

Toch kan een lichtwezen gevangen in een lichaam
de spirituele vervuiling van zijn gedachtevormen
zo goed mogelijk in de hand proberen te houden en tegengaan.
Hij kan de aanmaak van nieuwe koorden bewust beperkt houden,
en onvermijdelijke hechtingsvormen zo goed mogelijk leren beheren.

Verstikkende koorden van Anunnaki-liefde

Mensen met Anunnaki-eigenschappen herken je aan de manier
waarop ze zich met hun partner, kinderen en vrienden verbinden.
Ze hechten zich diep in de chakra's van hun geliefden
en trekken op allerlei terreinen voortdurend aan hen.
Het hele patroon is gebaseerd op de gedachtevorm van persoonlijk bezit:
mijn vrouw, mijn kind, mijn vriend of vriendin.

Een ander kan daar nauwelijks aanhechten, want de veroveraar-piraat-eigenaar
heeft zijn vlag al in dat hart (of andere chakra, of elders) geplant.
Zolang beide partijen dit prima vinden lijkt er weinig aan de hand.
Maar als er concurrentie opdaagt gaat de eigenaar zijn bezit verdedigen.

De uitdrukking stinkend jaloers
verwijst wellicht ook naar stinkende entiteiten
die hun prooi niet willen delen. Met niemand.

Dit hele patroon van aanhechten heeft helemaal niets met liefde te maken.
De emotionele liefde van Anunnaki-bewustzijn kenmerkt zich door aandacht eisen,
zorgzaamheid claimen, vinden dat de ander 'er steeds voor jou moet zijn'.
Emotionele verstrengeling wordt normaal gevonden,
en loyaliteit geëist, evenals overgave en beschikbaarheid.

Wanneer ik hou van jou als een dreigement klinkt of onheilspellend,
dan heb je met dit hechtingspatroon te maken.
Gouden kettingen, dure juwelen of andere 'geschenken' koopt de veroveraar
om zijn territorium zichtbaar voor de buitenwereld te markeren:
Zo, die is van mij.

Verstrengeling en wederzijdse afhankelijkheid

Iedereen heeft zijn typerende patronen
als het gaat om het opbouwen en onderhouden van relaties.
Ook als je niet uitgesproken bezitterig van aard bent,
zijn er onbewuste verwachtingspatronen en reacties op de uitwisselingen.
Voor je het weet zijn er al koorden aangelegd.
Bij veelvuldig kontakt is er al snel sprake van vormen van verstrengeling.

Heel normaal zijn patronen waarbij een emotioneel, soms overgevoelig ingesteld mens
een relatie zoekt met iemand die meer verstandelijk is en meestal praktisch ingesteld.
Door over en weer bij elkaar aan te hechten op verschillende chakraniveaus
vormen ze samen een energieveld dat redelijk in balans lijkt.
Zo ontstaat een patroon van wederzijdse afhankelijkheid.
Er bestaan veel van dergelijke patronen.

We vullen elkaar goed aan is een uitdrukking die verwijst
naar een veldkoppeling waarbij gedeelde energiestromen en verstrengeling
als ware liefde of diepgang in een relatie worden gepresenteerd.

We zijn al zo gewend aan het verwrongen idee dat wederzijdse afhankelijkheid
iets zaligs, heiligs en moois is, dat de meesten niet meer protesteren
bij het horen van het zoveelste programmerende liefdesliedje.
Ik hou zo veel van jou en ik kan niet zonder jou bestaan,
mijn leven stelde niets voor tot ik jou ontmoette,
jij bent mijn alles, door jou krijgt mijn leven kleur...
en ga zo maar even door.
Dit vinden ondergedompelden in deze werkelijkheid prachtige teksten.

Verstrengeling en wederzijdse afhankelijkheid in relaties
zijn volkomen normaal: het is letterlijk de norm,
het is zo gewoon dat het niet opvalt.

Ouder-kind verstrengeling

Een baby of kind is afhankelijk van zijn ouders of verzorgers.
Je zou dat een 'natuurlijke' vorm van afhankelijkheid kunnen noemen.
Wat je maar natuurlijk noemt: in de natuur bestaat geen enkel beest
wiens jongen zo lang afhankelijk blijven van verzorging door ouders.
Een mensenkind blijft een belachelijk percentage van zijn leven
hulpeloos en behoeftig. Een bewust, duister ontwerp.
Zo ontstaan er flink wat koorden tussen ouders en hun kinderen.

Als een kind volwassen wordt,
zouden deze koorden van aard moeten veranderen,
of zelfs geheel worden losgelaten.
Soms gaat dat goed, maar vaak ook niet.

Zo kan een man van zestig jaar tijdens een familiebijeenkomst
nog op zijn vingers worden getikt door zijn moeder van vierentachtig.
Ai, dat is zo'n koord dat maar niet wilde oplossen.
Je kunt aan de reactie van het zestigjarige kind eenvoudig opmaken
of hij hiertegen in opstand komt, of zijn lot gelaten accepteert.

Het onzalige huwelijk van licht en duister

Lichtwezens hebben in deze Virtuele Werkelijkheid de neiging
om niet gemakkelijk andere lichtwezens als partners en vrienden te vinden.
Hoe krijgt het duister dat toch steeds weer voor elkaar?
Hechtingspatronen die in de omgang op het fysieke vlak ontstaan
zijn een mogelijk antwoord op deze vraag.

Door hun energie vormen echte lichtwezens een gewilde prooi.
Ze kunnen met geweld en door overrompeling ingenomen worden,
maar ook door verleiding, geslijm, imitatie-medeleven en begrip,
door hulpeloosheid en slachtofferschap, al dan niet geveinsd;
en door charme en zwarte magie. Het duister heeft veel mogelijkheden en methoden,
omdat lichtwezens de aard van het duister niet kunnen of willen doorgronden.

Omdat duistere wezens hun lichte prooi bezet houden en voor zichzelf opeisen,
hebben lichtwezens minder kans elkaar te vinden.
Als ze elkaar tegenkomen, zijn beide partijen meestal door hechtingspatronen
al zo ingenomen en energetisch verzegeld door hun 'eigenaars',
dat ze elkaar misschien niet eens meer herkennen.
Hechtingspatronen hebben immers een mechaniserend en programmerend effect.

Daarom moeten lichtwezens harde lessen leren tijdens hun incarnaties.
Dat gebeurt niet binnen het kader van evolutie
maar uit noodzaak, om te kunnen overleven in spirituele zin.
Er komt een moment waarop ze de aard van het duister
door schade en schande leren kennen en moeten besluiten:
nu wil ik weten hoe het duister functioneert.
Dan pas kunnen ze zich van een deel van hun ketens bevrijden
en begint een proces van spirituele zuivering.

Genoeg is genoeg

Lichtwezens zijn bereid om duistere wezens
en gevallen lichtwezens - die duister zijn geworden-
steeds opnieuw nieuwe kansen te geven.
Zelfs tegen beter weten in blijven ze maar hopen
dat een duister wezen kan veranderen.

Deze hoop kan jou als lichtwezen de das om doen.
Hoe veel energie ben je bereid weg te geven
en hoe vaak laat je je onderuit halen voor je wilt inzien:
dit is de aard, de essentie van het beestje.
Hij of zij zal NIET veranderen.

Ik hou van jou, gevoeld door een lichtwezen,
opent het hart voor die ander, met alle gevolgen van dien.
Je moet bereid zijn je hart voor het duister te sluiten.
Je moet bereid zijn te zeggen en te voelen: Ik hou niet meer van jou.
Ik heb mijn best gedaan en nu kom je er niet meer in.
Doe je dat niet, dan blijf je op subtiel niveau al die aanhechtingen accepteren.
Je gebruikt jouw intenties en wilskracht dan onvoldoende
om al die hechtingskoorden uit jouw energielichaam te verwijderen.

De gedachtevorm van hoop op verbetering, verandering of transmutatie
van een duister wezen naar het licht
heeft het duister al heel, heel veel aanhechtingsmogelijkheden
en dus heel veel energie opgeleverd.
Meer dan het licht lief is,
want dit patroon kan aan de basis staan van spirituele (zelf)moord.

Ik richt me alleen op het goede
en wil me niet bezighouden met negatieve dingen
is daarom een uitspraak van het duister.
De nog aanwezige lichtwezens zullen hun best doen
om de aard van het duister te leren herkennen, ook al is dat pijnlijk.
Het duister heeft zich hier nu lang genoeg uitgeleefd.
Bron