Low Dose Naltrexone
LDN Low Dose Naltrexone.
Patiënten wereldwijd vragen aandacht voor goedkoop en effectief medicijn
Dit (reguliere) medicijn is wereldwijd populair onder patiënten met auto-immuunziekten, infectieziekten, autisme/ADHD en kanker vanwege de veiligheid, goede resultaten en het gebrek aan bijwerkingen. Daarnaast is het een goedkoop medicijn, vergeleken met de dure medicijnen die chronisch zieke patiënten vaak krijgen voorgeschreven.
Toch kost het veel patiënten grote moeite om een arts te vinden die het wil voorschrijven. Verzekeraars vergoeden het doorgaans niet.
LDN is een zogenaamd ‘’stiefkindgeneesmiddel’’,
de farmaceutische industrie is niet geïnteresseerd in het uitvoeren van de grootschalige, dure klinische trials die nodig zijn voor registratie, omdat ze geen geld kunnen verdienen aan LDN.
Het patent is namelijk al verlopen op de werkzame stof, Naltrexone. Naltrexone kwam al in de jaren ’80 op de markt in een dosering van 50 mg ter behandeling van (heroïne) verslaving. Later werd door de New Yorkse neuroloog dr. Bihari ontdekt, dat een hele lage dosis van dit medicijn (1,5 tot 4,5 mg) het immuunsysteem reguleert.
Dit heeft hij voor het eerst toegepast op Aidspatiënten en later op MS-patiënten. Uiteindelijk bleek het middel voor velerlei ziekten en aandoeningen toepasbaar waarbij een verstoord immuunsysteem of celwoekering een rol speelt.
Opmerkelijk is het feit dat patiënten met een auto-immuunziekte tot nu toe vaak medicijnen krijgen die het immuunsysteem onderdrukken, omdat men ervan uitgaat dat het immuunsysteem op hol is geslagen. LDN laat zien dat het immuunsysteem juist onderactief is bij deze groep en dus gestimuleerd danwel gereguleerd moet worden. In het kort gebeurt dit door de endorfineproductie te verhogen, omdat endorfine een belangrijke regulator van het immuunsysteem is.
De hoge dosis Naltrexone is wel geregistreerd, de lage dosis (LDN) door gebrek aan winstgevendheid voor de industrie nog steeds niet. En daarin schuilt de impopulariteit van het medicijn onder (reguliere) artsen en verzekeraars.
Artsen houden niet van off-label medicijnen, omdat zij bang zijn claims aan de broek te krijgen. Ook zijn artsen gebrand op medicijnen waarover artikelen zijn verschenen in de medische vakbladen. Maar zonder onderzoeken geen artikelen.
Verzekeraars vergoeden doorgaans alleen medicijnen met een zogenaamd Z-index-nummer.
Dat krijgen alleen geregisterde medicijnen. En daarmee gaat wat LDN betreft de deur voor de patiënt vaak dicht.
Toch zijn er wel kleinschalige, onafhankelijke pilot studies of fase-1 onderzoeken gedaan met particuliere fondsen en die zijn veelbelovend.
Aan de Pennsylvinia State University doet het team van dr. Ian Zagon bijvoorbeeld al jaren onderzoek. De meeste onderzoeken richten zich op de behandeling van MS, de ziekte van Crohn, Fybromyalgie en Aids. Een van de problemen waar men tegenaan loopt met onderzoek, is dat eigenlijk voor elke ziekte een apart (miljoenen kostend) onderzoek op mensen moet worden gedaan, dubbelblind, placebo-gecontroleerd etc. Maar LDN werkt voor een waslijst aan aandoeningen. En dat maakt het dus onbetaalbaar duur.
Dat motiveert patiënten wereldwijd om zich in te gaan zetten voor meer kennis en begrip over LDN, dat daarom ook wel eens een ‘patient driven drug’ of ‘experienced based drug’ wordt genoemd. Het internet en de sociale media maken het hen makkelijker kennis te vergaren en te verspreiden. Diverse patiënten hebben websites gemaakt, boeken geschreven en You Tube filmpjes online gezet over hun klinische ervaringen met LDN.
Voor veel patiënten zijn de verbeteringen groot en niet te vergelijken met die van gangbare medicijnen, als die er al zijn voor hun ziekte. LDN kan het ziekteproces een halt toeroepen en lijdt bij MS-patiënten bijvoorbeeld niet zelden tot gedeeltelijk herstel van verloren gegane functies.
Ook de Britse organisatie LDN Research Trust is opgezet door een MS-patiënt. Deze organisatie werft fondsen en organiseert jaarlijks de LDN Awareness Week. De voorgaande jaren organiseerde zij een internationale conferentie voor artsen en patiënten en kregen alle huisartsen in Groot Brittannië een informatiepakket en werd er een DVD met interviews met artsen samengesteld, die wel ervaring hebben opgedaan met LDN. Dit jaar is ter ere van de LDN week een You Tube kanaal gemaakt, dat vele interviews met patiënten bevat.
In Groot Brittannië is het patiënten gelukt het onderwerp op de agenda van het Lagerhuis te krijgen, de belangrijkste kamer van het parlement. Daar zijn nu uitgangspunten geformuleerd om het vereiste onderzoek opgestart te krijgen met behulp van de overheid en de verkrijgbaarheid voor patiënten te vergemakkelijken.
In ons land zijn nog steeds hele provincies waarin het patiënten niet lukt een recept van een arts te krijgen voor dit revolutionaire medicijn. Ook in Nederland organiseren patiënten zich op Facebook en in fora. Hun hoop is gericht op de actuele discussie over het besparen van kosten in de zorg en op fondsen die in dat kader beschikbaar worden gesteld voor meer onderzoek. Deze week vragen zij daarom aandacht voor LDN.
--------------
De werking van LDN
Hoe werkt LDN nu exact? LDN creëert als het ware een kleine blokkade tussen de prikkel van zenuw naar hersenen. Als je pijn ervaart, zoals het branden van een vinger, gaat er door de zenuw een prikkel naar de hersenen dat er pijn is aan je vinger.
LDN zorgt dat deze pijnprikkel niet doorgestuurd kan worden naar de hersenen dmv een blokkade. LDN gaat als het ware als een dam (zoals bevers die bouwen in het water, zodat het water er niet meer langs kan) zitten in het midden van de zenuw, zodat de pijnprikkel er niet meer langs kan. Je hersenen krijgen dan ook geen seintje meer dat er ergens pijn is.
En dit zorgt er voor dat je lichaam geen pijn meer ervaart, en gewoon zijn functies kan blijven uitoefenen zoals het bedoeld is. Want het krijgt het seintje dat alles in orde is. En we weten; “een lichaam dat in orde is, functioneert gewoon goed!”
-------------
Golden Awareness
Geen opmerkingen:
Een reactie posten